رسول خدا، حضرت محمد(ص)

سفر پيامبر خدا(ص) به طائف در ماه شوال

سفر پيامبر خدا(ص) به طائف(هفته آخر شوال سال دهم بعثت)

پس از آن كه پيامبر(ص) در مدت كوتاه، دو يار و ياور خويش، يعني عمويش حضرت ابوطالب(ع) و همسر باوفايش حضرت خديجه(س) را از دست داد و در ماتم آنان سوگوار و ماتم زده بود، اهالي قريش بر دشمني خويش نسبت به آن حضرت و اذيت و آزارش افزودند.

 با وفات ابوطالب(ع) جسارت و دشمنی قریش نسبت به پيامبر(ص) فزوني گرفت و روز به روز بر فشار و اذیت و آزار خود نسبت به رسول خدا (ص) و یارانش در مکه می افزودند.

خود آن حضرت ، در اهانت يكي از قریشیان نسبت به وي، فرمود: ما نالَت مِنّي قريش شيئاً أكرهه حَتّی مات أبوطالب؛ تا آن گاه كه ابوطالب(ع) زنده بود، قريش نمي توانست درباره من كار ناگواري انجام دهد.(1)

پيامبر(ص) برای خروج از این بُحران پدید آمده و گشایش فضای تازه برای دعوت توحیدی خویش ، تصميم گرفت مکه معظمه را مدتی ترک و به طائف سفر كند ، شايد در آن جا، کسانی پیدا شوند که به ندای الهی وی پاسخ مثبت داده و گفتارش را باور و دينش را بپذيرند.

بدین جهت ، چند روز مانده به پايان ماه شوال سال دهم بعثت،  آن حضرت به همراه فرزند خوانده اش زيد بن حارثه عازم طائف شد.(2)

در طائف ، نزد "عبدياليل بن عمرو" و برادرانش "مسعود" و "حبيب"، كه از بزرگان طائفه ثقيف بودند، رفت و با آنان درباره اسلام و لزوم ياري وي گفتگو كرد، وليكن آن سه به جاي پذيرش پيام هاي آسماني و نداي عرشي آن حضرت، در صدد رد گفتار وي برآمدند و با منطق پوشالي و بي اساس، نبوتش را انكار نمودند.

پيامبر(ص) كه از ايمان آنان نااميد شد، به آنان فرمود: پس، اين ديدار و گفتگوي ما را پنهان داريد و با كسي در ميان نگذاريد.

سران ثقيف، خواسته پيامبر(ص) را عمل نكرده و در صدد ابراز و آشكار كردن آن برآمدند و سفيهان و جاهلان طائف را بر ضد پيامبر(ص) تحريك نمودند.

پيامبر(ص) هنگامي كه از طائف بيرون مي آمد، مورد هجوم و استهزاي سفيهان و جاهلان قرار گرفت. آنان، پيامبر(ص) را تعقيب و سنگبارانش نمودند و در اين واقعه، دست و پاي پيامبر(ص) و زيد بن حارثه به شدت زخمي و خون آلود شد، تا اين كه به باغستاني پناهنده شدند كه متعلق به "عتبه" و "شيبه" فرزندان ربيعه، از بزرگان قريش مكه بود.

فرزندان ربيعه كه از بت پرستان مكه و از سرمايه داران قريش بودند، با مشاهده وضع رقت بار پيامبر(ص)، متأثر شده و به غلام مسيحي خود "عداس" دستور دادند كه ظرف انگوري براي وي ببرد.

عداس، همين كه ظرف انگور را به نزد پيامبر(ص) گذاشت و مقداري با وي سخن گفت، متوجه گرديد كه او همان پيامبر موعود است. بدين جهت، دست و پاي آن حضرت را بوسيد و در همان جا مسلمان شد.

آري، پيامبر(ص) با اين كه از اهالي طائف، به ويژه بزرگان طايفه ثقيف، جز بدكاري و بدرفتاري، چيزي نديده بود، خوشحال بود كه در بازگشت به مكه معظمه، يك غلام مسيحي را با دين اسلام آشنا و او را مسلمان نمود.مدت اقامت پیامبر (ص) در طائف ده روز و به قولی یک ماه ادامه داشت . (3)

پیامبر خدا (ص) پس از خروج از طائف ، به سوی مکه برگشت ولی ورود وی بدون حامی بسیار خطرناک بود و دشمنان کینه توزی چون ابو سفیان در کمین وی بوده تا اورا به قتل رسانند . بدین جهت آن حضرت در حراء توقف نموده و به توسط مردی از طایفه خُزاعه پیامی برای مُطعِم بن عدی ، یکی از سران و اشراف قریش فرستاد و از وی طلب یاری نمود. مطعم با این که مشرک و بت پرست بود به حکم تعصب عربیت تقاضایش را پذیرفت و اعلام آمادگی برای حمایت از آن حضرت نمود.

پیامبر (ص) شب هنگام وارد مکه شد و وارد خانه مطعم شد و مطعم و خانواده اش از او استقبال و پذیرایی نمودند.

روز بعد مطعم به پیامبر (ص) عرض کرد اکنون که شما در پناه من هستید ، باید اهالی مکه این مطلب را بدانند. بدین جهت به همراه ما وارد مسجد الحرام شده تا همه بدانند که تو تنها و بی کس نیستی .

پیامبر (ص) پذیرفت و به همراهی فرزندان و افراد مطعم بن عدی که همه مسلح بودند وارد مسجد الحرام شد و در آن جا طواف خانه خدا را انجام داد ، در حالی که مشرکان طایفه مطعم وی را محافظت می نمودند و این بر سایر مشرکان و بت پرستان ، از جمله ابوسفیان بسیار سنگین و شکننده بود.

بدین طریق رسول خدا (ص) خود را از آسیب عرب های لجوج و کینه توز در امان نگه داشت.

آن حضرت به مدت یک سال و شش ماه در پناه مطعم بود تا مسئله بیعت پنهانی تعدادی از اهالی یثرب با آن حضرت به وجود آمد. (4)   

 
منابع:

1- الغدیر ، ج 7 ، ص 376 ؛ تاریخ مدینة دمشق ، ج 66 ، ص 338 ؛ سیرة النبی (ص) ، ج 2 ، ص 283

2- بحار الأنوار ، ج 19 ، ص 22

3- بحار الأنوار ، ج 19 ، ص 15 و ص 22  ؛ شجرة طوبی ، ج 2 ، ص 236

4-  نک : بحار الأنوار ، ج 19 ، ص 15 ؛ تاریخ الطبری ، ج 2 ، ص 80 ؛ عيون الأثر ، ج1، ص 170؛ فرازهايي از تاريخ پيامبر اسلام(ص) ، ص 171؛ فروغ ابدیت ، ج 1 ، ص 396 ، تاريخ ابن خلدون ، ج1، ص 390 ؛ الطبقات الکبری ، ج 1 ، ص 210 ؛ البدایة و النهایة ، ج 3 ، ص 137 ؛  منتهي الآمال ، ج1، ص 39

 

• قبلی
• بعدی