امام مهدی المنتظر(ع)

میلاد حضرت حجت بن الحسن (ع) مبارک باد

میلاد مسعود حضرت حجت بن الحسن (ع) در سامرا

(15 شعبان سال 255 هجری قمری)

السلام ای فخر آدم در زمین

یادگار حضرت روح الامین

تو تمام چارده نور مبین

جلوه زیبای ربُ العالمین

تو حدیث ناب عترت در زمین

زاده حیدر امیر المومنین

اعتقاد به مهدي موعود و يا منجي امم از مسلمات اکثر اديان و مکاتب الهي است. مسلمانان نيز با بهره مندي از احاديث و روايات متواتر پيامبر اکرم(ص) آن را از اعتقادات غير قابل خدشه خود مي دانند و بدين جهت منتظر ظهور مهدي موعود(ع) مي باشند.

اما اعتقاد به مهدويت آخرين امام شيعيان، يعني حضرت حجت بن الحسن(ع) از اعتقادات خاص و از امتيازات ويژه شيعيان اماميه مي باشد، که با استفاده از احاديث فراوان پيامبر خدا(ص) و روايات متواتر اهل بيت(ع) و امامان معصوم(ع) و قراين و شواهد غير قابل انکار، چنين مقامي را مختص آن حضرت مي دانند و معتقدند که آن حضرت در پانزدهم شعبان سال 255 هجري قمري ديده به جهان گشود و پنج سال بعد، پس از شهادت پدرش امام حسن عسکري (ع) به مقام منيع امامت نايل آمد. از آن زمان تا کنون  زنده است و اين مقام را در عالم غيب بر عهده دارد و هم چنان زنده خواهد بود تا زماني که مشيت و اراده خداوند سبحان بر ظهورش تعلق گيرد، در آن زمان قيام خواهد کرد و حکومت جهاني الهي را تشکيل داده و جهان را پُر از عدل و داد مي نمايد، همان طوري که پيش از آن از ظلم و ستم پُر شده بود.

در اين جا، جهت آشنايي بيشتر خوانندگان عزيز، اطلاعات مختصري از زندگي و شخصيت اين امام همام را عرضه مي دارم.

امام زمان(ع)دوازدهمين و آخرين امام معصوم(ع) شيعيان است كه پس از شهادت پدر ارجمندش امام حسن عسکري(ع) به مقام منيع امامت نايل آمد.

نامش محمد و كنيه اش ابوالقاسم، كه همنام و هم كنيه با پيامبراسلام(ص) مي باشد.(1)

گفته شد كه در ايام غيبت آن حضرت، نام بردن وي به نام و كنيه پيامبر(ص)جايز نيست، تا آن گاه كه خداوند منان قيامش را آشكار و حكومتش را برقرار نمايد.(2)

لقب هاي آن حضرت عبارتند از: مهدي، منتظر، حجت، صاحب، صاحب الأمر، صاحب الزّمان، قائم، قائم آل محمد، خاتم الأوصياء، خلف الصّالح، منتقم و ثائر.

لقب هاي ديگري نيز براي آن حضرت در منابع اسلامي بيان گرديده است.(3)

شيعيان در دوران غيبت صغري، از وي به "ناحيه مقدسه" ياد مي نمودند.

پدرش امام حسن عسكري(ع)، بن امام هادي(ع)، بن امام محمد تقي(ع) مي باشد، که به اين سه بزرگوار ابناء الرضا(ع) مي گفتند.

مادر امام زمان (ع)، جناب نرجس خاتون(س) مي باشد. براي مادرش نام هاي ديگري چون صيقل، ريحانه، سوسن، حكيمه و مليكه نيز گفته شده است.(4)

مادرش مليكه دختر يشوعاي فرزند قيصر روم بود، كه معجزه آسا در جنگ ميان مسلمانان و روميان، اسير مسلمانان گرديد و يك راست در بغداد فرود آمد و از سوي فرستاده امام علي النقي(ع)، امام دهم شيعيان خريداري گرديد و در اختيار خواهرش حضرت حكيمه خاتون دختر امام جواد(ع) قرار گرفت و در اندك مدتي با احكام و معارف ديني و آموزه هاي مكتب اهل بيت(ع) آشنا گرديد و به يك بانوي شايسته و صالحه اسلامي تبديل شد و لياقت همسري امام حسن عسكري(ع) را پيدا و به ازدواج آن حضرت در آمد.(5)

محل تولد امام زمان(ع) در شهر سامرّا، كه در آن زمان "سرّمن رأي" مي گفتند و در خانه امام حسن عسكري(ع) به صورت نهان واقع گرديد و از ديد أغيار و نامحرمان پنهان ماند.
درباره تاريخ تولدش، اتفاق چنداني ميان مورخان و سيره نگاران نيست. برخي پانزدهم شعبان، برخي هشتم شعبان و برخي بيست و سوم ماه رمضان را ذكر كرده اند و هم چنين برخي سال 255، برخي سال 256 و برخي ديگر 258 قمري را سال ولادت آن حضرت دانسته اند.(6)

وليكن مشهور و معروف ميان شيعيان آن است، كه آن حضرت در پانزدهم شعبان سال 255 هجری قمري ديده به جهان گشود و عالم هستي را با انوار تابناك خويش جلوه گر ساخت. بدين جهت شيعيان، روز پانزدهم شعبان را روز عيد رسمي اعلان نموده و در آن به شكرانه نعمت بزرگ الهي به جشن و شادماني مي پردازند و خود را براي ظهور آن حضرت آماده مي كنند.

امام زمان(ع) از آغاز تولد خجسته خويش، به امر و مشيت الهي در پس پرده غيبت قرار گرفت و جز پدر گرامي اش امام حسن عسكري(ع) و مادرش نرجس و عمه پدرش حكيمه خاتون و برخي از خواص و نزديكان، نمي توانستند به طور آزاد و دلخواه وي را ديدار و زيارت كنند. زيرا خلفاي عباسي و عاملان و حاكمان ستم پيشه آنان، وجود شريف آن حضرت را مانع ستمگري و ترك تازي هاي خويش مي ديدند و فرعون وار در صدد يافتن مهدي موعود و كشتن وي برمي آمدند و اين شيوه ستمگرانه در طول تاريخ برقرار بود و در آينده نيز استمرار خواهد يافت، تا آن هنگامي كه خداوند متعال، اراده اش بر اين تعلق گيرد كه آن حضرت را آشكار و قيام سراسري اورا آغاز و حكومت واحد جهاني اش را برقرار نمايد.
غيبت امام زمان(ع) در دو مرحله صورت گرفت، كه به غيبت صغري و غيبت كبري معروف گرديد.

غيبت صغراي آن حضرت از زمان ولادتش در نيمه شعبان سال 255 تا سال 329 قمري، به هنگام وفات چهارمين وكيل آن حضرت، به مدت 74 سال و غيبت كبراي وي از سال 329 تاكنون ادامه يافته است و هم چنان ادامه پيدا مي كند تا زمان ظهور آن حضرت.

امام زمان (ع) در ايام غيبت صغري از سوي نايبان منصوب خويش با شيعيان در ارتباط بود. پس از شهادت امام حسن عسكري(ع) در هشتم ربيع الاول سال 260 قمري، تا پانزدهم شعبان سال 329 قمري، به مدت 69 سال، غيبت صغراي آن حضرت ادامه يافت كه با محاسبه ايام غيبت آن حضرت در حيات پدرش امام حسن عسكري(ع) به مدت 74 سال خواهد شد و در اين مدت چهار تن از شخصيت هاي معروف و ممتاز شيعه به ترتيب، امر نيابت آن حضرت را بر عهده داشتند و واسطه مستقيم آن حضرت با شيعيان و عموم مردم بودند. اين چهار شخصيت بزرگوار كه به "نواب اربعه" و "سفراي امام زمان(ع)" معروف گرديده اند، عبارتند از:

1- عثمان بن سعيد عَمروي، از هشتم ربيع الاول سال 260 تا حدود سال 265 قمري.(7)

2- محمد بن عثمان بن سعيد عَمروي، از زمان وفات پدرش در حدود سال 265 تا آخر جمادي الآخر سال 304 قمري.

3- حسين بن روح نوبختي، از زمان وفات محمد بن عثمان در جمادي الآخر سال 304 تا شعبان سال 326 قمري.

4-  علي بن محمد سمري، از زمان وفات حسين بن روح نوبختي در شعبان سال 326 تا 15 شعبان سال 329 قمري.(8)

درباره شخصيت، منقبت و ظهور و قيام آن حضرت و تشكيل حكومت واحد جهاني احاديث و روايات فراواني به صورت متواتر وارد گرديد، که نقل و بررسي آن ها مجال ديگري مي طلب وليکن جهت تيمن و تبرك به کلام و گفتار معصومين(ع) به ذکر دو روايت بسنده مي کنم.

قال رسول الله(ص): لو لم يبق من الدنيا الاّ يوم واحد، لطّول الله ذلك اليوم حتّي يبعث فيه رجلاً من ولدي، يواطي اسمه اسمي، يملأها عدلاً و قسطاً، كما ملئت ظلماً و جوراً.(9)
يعني: اگر از دنيا جز يک روز باقي نماند، همان روز را خدا چنان  طولاني کند تا مردي از فرزندانم را که نامش با نام من يکي است، در آن روز برانگيزاند تا دنيا را از عدل و داد پُر گرداند،همان گونه که از ظلم و جور پُر شده بود .

قال ابوعبدالله الصادق(ع): يقوم القائم(ع) و ليس لأحد في عنقه عقد، ولاعهد، ولابيعة.(10)

يعني: قائم(آل محمد«ع») قيام مي کند در حالي که بر عهده وي از هيچ کسي(از زمامداران و حاکمان عالم) عقد، پيمان و بيعتي نيست.
---------------------------------------------------

1- الارشاد(شیخ مفید)، ص 672؛ منتهي الآمال(شیخ عباس قمی)، ج2، ص 417

2-منتهي الآمال(شیخ عباس قمی)، ج2، ص 417

3-منتهي الآمال(شیخ عباس قمی)،، ج2، ص 417 و ص 424؛ دلائل الامامة(محمد بن جریر طبری)، ص 501؛ كشف الغمة(علی بن عیسی اربلی)، ج3، ص 322

4-بحارالانوار(علامه مجلسی)، ج15، ص 15؛ كشف الغمة(علی بن عیسی اربلی)، ج3، ص 322

5-منتهي الآمال(شیخ عباس قمی)، ج2، ص 417

6-منتهي الآمال(شیخ عباس قمی)، ج2، ص 417؛ الارشاد(شیخ مفید)، ص 672؛ كشف الغمة(علی بن عیسی اربلی)، ج3، ص 322؛ دلائل الامامة(محمد بن جریر طبری)، ص 501

7-تاريخ الغيبة الصغري(سید محمد صدر)، ج1، ص 404

8- مدينة المعاجز(سید هاشم بحرانی)، ج 8، ص 8؛ بحارالانوار(علامه مجلسی)، ج 15، ص 15 و ص 366؛ منتهي الآمال(شیخ عباس قمی)، ج2، ص 503؛ زندگاني چهارده معصوم (ترجمه إعلام الوري تالیف علامه طبرسی)، ص 570؛ الإحتجاج(احمد بن علی طبرسی)، ج2، ص 286و ص 296؛ تاج المواليد(علامه طبرسی)، ص 142

9- الارشاد(شیخ مفید)، ص 673

10-الغيبة(نعماني)، ص171

• بعدی