امام محمد باقر(ع)

شهادت باقرالعلوم، امام محمد بن علی(ع)

شهادت امام محمد باقر علیه السلام

 هفتم ذي حجّه، سا ل114هجري قمري

تعداد امامان معصوم شیعه دوازده نفرند. اولشان امیر مومنان امام علی بن ابی طالب (ع) و آخرشان حضرت حجت بن الحسن امام مهدی (ع) می باشد که پس از رحلت رسول خدا (ص) یکی پس از دیگری امامت و زعامت مسلمانان را بر عهده گرفتند. ولی همه آنان به دست دشمنانشان به شهادت رسیده و تنها حضرت مهدی(ع) زنده می باشد و در پسِ پرده غیبت به سر می برد تا زمانی که مشیئت الهی بر ظهورش تعلق گیرد و آن حضرت قیام نموده و حکومت سراسری اسلامی را تشکیل دهد

امام پنجم شیعیان، حضرت امام محمد باقر (ع) است که نسَب پدری اش عبارت است از: علي بن الحسين بن علی بن ابی طالب(علیهم السلام).کنیه اش ابو جعفر و القابش باقر، شاکر و هادی است و به لقب اول یعنی باقر مشهور تر می باشد.

آن حضرت به خاطر تبحر فوق العاده علمی و تشکیل مکتب فکری و فقهی و تربیت شاگردان فراوان، معروف به "باقرالعلوم"، یعنی شکافنده دانش ها گردید.

امام محمد باقر (ع) در اول رجب و به قولي در سوم صفر سال57 هجری قمري، در مدينه منوره ديده به جهان گشود. بدین جهت، قريب به چهار سال حيات جدّش امام حسين (ع) و به مدت 38 سال حيات پدرش حضرت امام علي بن الحسين(ع)، معروف به"امام زين العابدين(ع)" را درک نمود و پس از شهادت پدرش امام زين العابدين(ع)، در ماه محرم سال 95 هجری قمري، به مدت بيست سال امامت شيعيان را بر عهده گرفت و آن را با درایت، صلابت و زيبايي ادامه داد.

آن حضرت، در واقعه کربلا و شهادت اباعبدالله الحسين(ع) و يارانش به دست سپاه يزيد بن معاويه در عاشورای سال 61 هجری قمری، حدوداً چهار ساله بود و به همراه پدر و مادرش در آن واقعه جانسوز حضور داشت و پس از واقعه عاشورا، بسان ساير باز ماندگان آن واقعه، اسير دست دشمنان گرديد و در شهرهاي کوفه و دمشق و مناطق بین آن دو به اسارت برده شد.

مادر مکرمه اش حضرت فاطمه بنت الحسن(ع) مکنّي به"امّ عبدالله"است و بدين جهت جد پدري امام محمد باقر(ع)،امام حسين(ع)و جد مادري اش امام حسن مجتبي(ع)و هر دوي آنها، فرزندان حضرت علي(ع)و فاطمه زهرا(س)می باشند. به همين خاطر آن حضرت را " ابن الخيرتين " و " علوّي ٌبين علوّيين " مي گفتند. زيرا وي از نژاد خاص و خالص حضرت علي(ع) و فاطمه زهرا(س) بود.

امام محمد باقر(ع) پيش از امامتش با حکومت هاي معاوية بن ابي سفيان، يزيد بن معاويه، معاوية بن يزيد، عبدالله بن زبير، مروان بن حکم، عبدالملک بن مروان و وليد بن عبد الملک و پس از امامتش با حکومت های سليمان بن عبد الملک، عمر بن عبدالعزيز، يزيد بن عبد الملک و هشام بن عبد الملک هم عصر بود و از اکثر آنان رنج ها و آزارهاي فراواني متحمل شد.

سر انجام این امام همام در عصر هشام بن عبدالملک، به دسيسه و دستور وي و مباشرت ابراهيم بن وليد، حاکم مدينه مسموم گرديد و در هفتم ذي حجّه و به قولي در ربيع الاول و يا ربيع الثاني سال114 هجری قمری در 57 سالگی در مدینه منوره به شهادت رسيد.

بدن شريفش در کنار قبور مطهره پدرش امام زين العابدين(ع)و عمویشان امام حسن مجتبي(ع) و جده شان حضرت فاطمه بنت اسد (س) در قبرستان بقيع به خاک سپرده شد.(1)

منابع:

1- نک: تاريخ الأئمة(ع)،ص 9؛ المستجاد، ص 168؛ الارشاد، ص 507 ؛ منتهي الآمال، ج2، ص86 ؛ وقايع الايام، ص 110؛ کشف الغمة، ج 2 ، ص 318