امام حسین الشهید(ع)

ورود امام حسين(ع) به سرزمین كربلا

 ورود امام حسين(ع) به سرزمین كربلا(دوّم محرّم، سال 61 هجري قمري)

حضرت ابا عبدالله الحسين(ع) پس از دريافت نامه هاي فراوان اهالي كوفه، مبني بر رفتن آن حضرت به كوفه و بر عهده گرفتن قيام مردمي بر ضد بني اميه، در آغاز پسر عمويش مسلم بن عقيل(ع) را به نمايندگي خويش به آن ديار اعزام كرد و اهالي كوفه، به ويژه شيعيان و محبان اهل بيت(ع) از مسلم بن عقيل(ع) استقبال شاياني كرده و بيش از 18000 تن با وي بيعت كردند و مسلم بن عقيل(ع) پس از وصول اطمينان از صداقت كوفيان، نامه اي براي امام حسين(ع) نوشت و آن حضرت را به كوفه دعوت كرد و امام حسين(ع) در روز هشتم ذي حجه سال 60 قمري به همراه خانواده، فاميلان و ياران خود عازم كوفه شد.

امّا در بين راه، در توقف گاه زرود، خبر شكست قيام شيعيان كوفه و شهادت مظلومانه مسلم بن عقيل(ع) به دست مزدوران عبيدالله بن زياد را دريافت كرد. با اين حال، به حركت اعتراضي خويش به سوي عراق ادامه داد. ولي پس از گذشتن از توقف گاه شراف، با سپاه يك هزار نفري عبيدالله بن زياد، به فرماندهي حرّ بن يزيد تميمي روبرو گرديد.
حرّ بن يزيد از سوي حصين بن نمير مأموريت داشت كه در جاده ميان مكه و كوفه به گشت زني پرداخته و در صورت برخورد با قافله امام حسين(ع)، آن را رديابي كرده و مانع ورودش به كوفه گردد.
امام حسين(ع) به محض رويارويي با سپاه خسته و تشنه حرّ بن يزيد، با آنان مهرباني كرد و همه را سيراب و از الطاف خويش برخوردار گردانيد.
حرّ بن يزيد كه پيش از اين، از امام حسين(ع) تصور ديگري داشت، در برابر مهرباني هاي آن حضرت، متأثر و منفعل شد و رفتاري غير خصمانه در پيش گرفت. ولي بنا به فرمان عبيدالله بن زياد ناچار بود، آن حضرت را تعقيب كرده و مانع ورودش به كوفه گردد. در توقف گاه عذيب هجانات، نامه اي از عمر بن سعد ] فرمانده نظامي سپاه عبيدالله بن زياد[ به دست حرّ بن يزيد رسيد و او را مأمور كرد كه بر امام حسين(ع) سخت گيرد و او را از بياباني خشك و فاقد آب و آباداني گذر دهد.
حرّ بن يزيد بر امام حسين(ع) سخت گرفت و او را به سرزميني غيرآباد وارد و مجبور به توقف نمود. امام حسين(ع) ناچار شد در آن جا توقف كرده و آن را خيمه گاه خويش قرار دهد.
امام حسين(ع) پس از رسيدن به اين سرزمين، پرسيد نام اين مكان چيست؟
گفتند: كربلا.
امام حسين(ع) همين كه نام كربلا را شنيد، گفت: اَللّهُمَّ اِنّي اَعوذُ بكَ مِنَ الكَربِ و البَلاءِ. سپس فرمود: اين جا، مكان كرب و بلا و محلّ محنت و عنا است، پس فرود آييد كه منزل و خيمه گاه ما اين جا است. اين زمين، محلّ ريختن خون ما است و در اين مكان، قبرهاي ما واقع مي گردد. اين ها را جدّم محمد مصطفي(ص) به من خبر داده است.
پس قافله حسيني در آن جا فرود آمد و خيمه هاي مظلوميت و شرافت خود را بر افراشت و در طرف ديگر، حرّ بن يزيد با ياران و سپاهيان خويش نازل شد و خيمه هاي دشمني و قتال با آل پيامبر(ص) را بر پا نمود.
شايان ذكر است، روز ورود امام حسين(ع) به سرزمين كربلا مصادف بود با روز پنج شنبه، دوّم محرّم سال 61 هجري قمري. (1)
بدين گونه، حركت امام حسين(ع) از مكه معظمه تا ورودش به كربلا، مدت بيست و چهار و يا بيست و پنج روز ادامه يافت.
منابع:
1- نك: الارشاد (شيخ مفيد)، ص 416؛ منتهي الآمال (شيخ عباس قمي)، ج1، ص 320؛ الفتوح (ابن اعثم كوفي)، ص 871