رسول خدا، حضرت محمد(ص)

مبعث رسول خدا، حضرت محمد مصطفی(ص)

   مبعث رسول خدا، خاتم پیامبران، افضل آدمیان، حضرت محمد مصطفی(ص)

 (بیست و هفتم رجب سال 40 عام الفیل)

 تا در دل و جان ولای احمد داریم   عیش ابدی و بقای سرمد داریم

بر جمله امم فخر کنیم در همه عُمر  کز لطف خدا دین محمد داریم

(اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم)

27 رجب یکی از اعیاد دینی مسلمانان عالم است. زیرا در این روز حضرت محمد بن عبدالله(ص) در سال چهلم عام الفیل از جانب خدای متعال به رسالت منصوب گردید. این روز بزرگ را به همه مسلمانان جهان، به ویژه مسلمانان ولایتمدار کشور عزیزمان ایران تبریک و تهنیت عرض می کنم و سرافرازی و شادمانی پیروان پیامبر و ائمه اطهار(ع) را از خدای بزرگ مسئلت می نمایم.

 پس از حضرت ابراهیم(ع) و فرزندش ذبیح الله جناب اسماعیل(ع) دین رایج جزیرة العرب، به ویژه اهالی حجاز دین حنیف ابراهیم(ع) بود و دین های دیگر مانند یهودیت، مسیحیت، صابئیت و زرتشتیت گرچه در گوشهو کنار این منطقه بزرگ نفوذ قابل توجهی کرده و جمعیت هایی را پیرو خود کرده بودند، ولی رواج همگی و جمعی پیدا نکردند.

اهالی جزیرة العرب روی خوشی به ادیان و مذاهب وارداتی نشان ندادند. ولیکن مع الاسف در پیروی از دین حنیف ابراهیم(ع) نیز به تدریج منحرف و به شرک و کفر کشیده شدند و بجای پرستش خدای یکتا، به پرستش بت های دست ساخته خویش روی آوردند و به کلی از حقیقت و یکتا پرستی دور و در منجلاب گناه و  فسق و فجور غرق شدند. تا این که از میان آنان مردی به رسالت مبعوث و دین جدش حضرت ابراهیم(ع) را زنده کرد.او کسی نبود جز حضرت محمد(ص) آخرين پيامبر الهي، كه براي هدايت بشر و راهنمايي دايمي انسان ها، از سوي پروردگار سبحان به مقام منیع رسالت برانگيخته شد.

نام مباركش محمد است.در تورات و برخي از كتاب هاي آسماني به "احمد" ناميده شده است.

هم چنين مادرش آمنه بنت وهب، پيش از نامگذاري وي توسط عبدالمطلب به محمد، وي را "احمد" ناميده بود.(1)

كنيه اش ابوالقاسم و ابوابراهيم می باشد.

القاب شريفش عبارتند از: رسول الله، نبي الله، مصطفي، محمود، امين، امي، خاتم و … (2)

حضرت محمد(ص)، به روايت شيعه در 17 ربيع الاول و به روايت اهل سنت در 12 ربيع الاول عام الفيل در  مكه معظمه ديده به جهان گشود.(3)

پدرش عبدالله بن عبدالمطلب، دو ماه پيش از تولد وي، در سفر بازرگانی به شام ، در یثرب ( مدینه )بیمار و پس از چند روزی از دنيا رفت .

 مادرش آمنه بنت وهب بن عبد مناف، از بانوان صالحه، جليل القدر و عاقله بود و در طهارت و تقوا در ميان بانوان قريش، كم نظير و سرآمد همگان بود.

وي نيز، پس از دو سال و چهار ماه و به روايتي، پس از شش سال از تولد تنها فرزند دلبندش حضرت محمد(ص)، در بین راه مکه و مدینه ، در مکانی به نام ابواء بدرود حيات گفت.(4)

كفالت حضرت محمد(ص) بر عهده جدش عبدالمطلب بود و پس از وفات عبدالمطلب، بر عهده فرزندش ابوطالب، قرار گرفت.(5)

به هر روي، آن حضرت در 27 رجب سال چهلم عام الفيل و 13 سال پیش از هجرت (مطابق با سال 610 ميلادي)، در چهل سالگي به رسالت مبعوث شد.

آن حضرت در حالي كه در غار حرا، در حوالي مكه معظمه، به عبادت و نيايش مي پرداخت، جبرئيل امين بر وي نازل شد و بر وي آياتي از قرآن مجيد را به عنوان طليعه و آغاز كتاب هدايت و سعادت، قرائت و وي را به كسوت نبوت مفتخر ساخت. نخستين آياتي كه بر آن حضرت فرود آمد، آيه هاي سوره 96 قرآن مجيد، يعني سوره علق بود(6) و در آن آمده است: بسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحيمِ. اِقْرَاْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذي خَلَقَ. خَلَقَ الْاِنسانَ مِنْ عَلَقَ. اِقْرَا وَ رَبُّكَ الْاَكْرَمُ. اَلَّذي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ …

به روايتي، جبرئيل امين با هفتاد هزار فرشته و ميكائيل با هفتاد هزار فرشته فرود آمدند و براي آن حضرت، كرسي عزت و كرامت آوردند و تاج نبوت و رسالت را بر سر آن بزرگوار گذاشتند و لواي حمد را به دستش داده و گفتند بر فراز اين كرسي برو و خدايت را سپاس گو. به روايت ديگر، آن كرسي از ياقوت سرخ و پايه اي از آن از زبرجد و پايه اي دیگر از مرواريد بود و چون فرشتگان به سوي آسمان صعود كردند، آن حضرت از كوه حرا، پايين آمد و انوار جلال، او را فراگرفته بود، به طوري كه كسي توان نظر كردن به چهره مباركش را نداشت و بر هر درخت، گياه و سنگي كه مي گذشت، وي را تعظیم و سجده مي كردند و با زبان فصيح مي گفتند: السلام عليك يا نبي الله، السلام عليك يا رسول الله.

همين كه وارد خانه شد، از نور چهره مباركش خانه خديجه كبري(س) منور شد و آن بانوي پرهيزكار پرسيد: اي محمد! اين چه نوري است كه در تو مشاهده مي كنم؟ حضرت فرمود: اين نور پيامبري است، بگو: لا اله الله، محمد رسول الله.

خديجه گفت: من سال هاست، كه پيامبري تو را مي دانم و هم اكنون نيز شهادت مي دهم كه خدايي جز خداوند يكتا نيست و تو رسول و پيامبر خدايي.

بدين گونه از میان زنان ، خديجه نخستين كسي بود كه به همسرش حضرت محمد(ص) ايمان آورد.(7)

امااز ميان مردان ،امام علي بن ابي طالب(ع) به محض ديدن چهره نوراني پيامبر(ص) به وي ايمان آورد و شهادتين را بر زبان جاري كرد.

از آن پس، پيامبر(ص) در كنار خانه خدا نماز مي گذارد و خديجه(س) و علي(ع) بر او اقتدا و نماز را به جماعت مي خواندند.(8) اين سه نفر، با جان و مال و هستي خويش اسلام را پرورانده و باعث فراگيری آن شدند.

 ---------------------------------------------------  

  منابع:

1- فرازهايي از تاريخ پيامبر اسلام(ص،جعفر سبحانی تبریزی، ص 59

2- كشف الغمة، ج1،علی بن عیسی اربلی، ص 10

3- كشف الغمة، ج1، علی بن عیسی اربلی، ص 17؛ منتهي الآمال، شیخ عباس قمی، ج1، ص 13؛ تاريخ ابن خلدون، ج1، ص 383؛ فرازهايي از تاريخ پيامبر اسلام،جعفر سبحانی تبریزی، ص 59

4- منتهي الآمال،شیخ عباس قمی، ج1، ص 44؛ فرازهاي از تاريخ پيامبر اسلام(ص)،جعفر سبحانی تبریزی، ص 67

5- تاريخ ابن خلدون، ج1، ص 384

6- فرازهايي از تاريخ پيامبر اسلام(ص)،جعفر سبحانی تبریزی، ص 93؛ تاريخ ابن خلدون، ج1، ص 385

7- منتهي الآمال،شیخ عباس قمی، ج1، ص 47
8- فرازهايي از تاريخ پيامبر اسلام(ص)،جعفر سبحانی تبریزی، ص 95